Aan het einde van de 19de eeuw voltrokken zich in Bloemendaal grote veranderingen. Door het verkavelen van landgoederen kwamen grote percelen grond beschikbaar voor villabouw, waardoor zich een groot aantal forensen kon vestigen. Deze nieuwe bewoners, waarvan er velen niet onbemiddeld waren, achtten het peil van de toen aanwezige onderwijsvoorzieningen onvoldoende om hun kinderen later toegang te kunnen geven tot het voortgezet onderwijs.

In de leerplicht van 1900 wordt vastgesteld dat alle Nederlandse kinderen zes jaar onderwijs moeten volgen. De meeste kinderen gaan dan naar ‘openbare’ scholen. Deze scholen zijn gemengd en toegankelijk voor iedereen. Ook ging een groot aantal kinderen naar ‘bijzondere’ scholen. Deze scholen werden juist wel vanuit een bepaalde geloofsovertuiging of levensbeschouwing opgericht.

Op verschillende plaatsen in Nederland zijn ouders rond 1900 niet tevreden met de onderwijsmogelijkheden die er zijn. De klassen zijn afgeladen vol en het onderwijs is slecht.

In 1901 besloten enkele inwoners van Bloemendaal een nieuwe school op te richten. Een ‘neutraal’, want niet godsdienstig, en ‘bijzonder’, want niet openbare, school is die van de Bloemendaalse Schoolvereniging. Dit ging onder leiding van het echtpaar Aad en Miente Stoop. Hij was het zakelijke brein en zij, dochter van de directeur van de Eerste Dortse HBS, had uitgesproken ideeën over modern onderwijs.

In 1902 was het nieuwe schoolgebouw aan de Lage Duin en Daalseweg klaar en konden de lessen aangevangen worden. Een school op een prachtige plek, een gloednieuw gebouw met lichte schoollokalen, elektrisch licht en een waterleiding. Kleine klassen met veel aandacht voor de kinderen en een groep onderwijzers vol idealen. Veel tijd werd uitgetrokken voor de zogenaamde ‘doe-vakken’: tekenen, muziek, handwerken, gymnastiek en slöjdlessen (handvaardigheid).

In 1902 was het nieuwe schoolgebouw aan de Lage Duin en Daalseweg klaar en konden de lessen aangevangen worden. Een school op een prachtige plek, een gloednieuw gebouw met lichte schoollokalen, elektrisch licht en een waterleiding. Kleine klassen met veel aandacht voor de kinderen en een groep onderwijzers vol idealen. Veel tijd werd uitgetrokken voor de zogenaamde ‘doe-vakken’: tekenen, muziek, handwerken, gymnastiek en slöjdlessen (handvaardigheid).

Gedurende het gehele bestaan van de school werd ruime aandacht besteed aan de ontwikkeling van de leerlingen op cultureel vlak: wandelen in de natuur, toneel- en musicaluitvoeringen door de leerlingen en er werden schoolreisjes Ook bestonden er facultatieve lessen voor muziek of Frans. Vermelding verdient ook het Zweedse 'Slöjd' handenarbeidsysteem en gymnastiek. Voor deze vakken volgden de leerkrachten zelfs cursussen in Zweden waar men vooruit liep op onderwijsgebied.

De Tweede Wereldoorlog begon voor de BSV met het vorderen van het schoolgebouw voor enkele dagen en in 1943 voor onbepaalde tijd, waarbij men onderdak vond in de Christelijke lagere school. Veel van het lesmateriaal en meubilair moest op de zolder van het eigen schoolgebouw achterblijven. Vanaf oktober 1944 werd er nog nauwelijks les gegeven. De leerkrachten probeerden het onderwijs per klas te organiseren bij hen of bij de ouders van de leerlingen thuis.

Aan het begin van de jaren ’50 werd veel aandacht besteed aan onderwijsvernieuwing, daarna werd alle aandacht en energie gestoken in de verbouwing van de school, waarbij de intussen ingevoerde doelstelling: het doorbreken van het klassensysteem niet uit het oog werd verloren.

Na jaren van voorbereiding kon ten slotte in 1975 met de verbouwing worden begonnen. Na een tijdelijke huisvesting in een aantal noodlokalen kon in 1976 het geheel vernieuwde maar toch zo vertrouwde gebouw opnieuw worden betrokken.

In 1985 treedt de lang verwachte Wet op het Basisonderwijs in werking. Een enorme operatie: 17.000 aparte kleuter- en lagere scholen gaan samen en veranderen in scholen met elk acht groepen voor kinderen van vier tot twaalf jaar. De BSV is formeel vanaf die dag een basisschool maar toch verandert er op het eerste gezicht minder dan elders. De kleuterschool en de lagere school zitten immers allang in één gebouw, al vanaf de start in 1902.

In de jaren ’90 blijft de school de nadruk leggen op het individu en met dat voor ogen wordt de GIP-methode, van Groepsgerichte Instructie naar Persoonsgerichte instructie, ingevoerd. Wat de leermiddelen betreft loopt de BSV voorop in het gebruik van computer. In 1997 is de school officieel ‘voorhoedeschool’ geworden van het project van het ministerie. Elke groep heeft dan drie computers in de klas staan.